Her büyük filozofun felsefeye yeni bir yön verdiği söylenebilirse felsefe tarihinde bunu iki kere gerçekleştiren yalnızca Wittgenstein'dır. İlki dünyanın karşısına "Büyük Ayna"yı (Dil'i) koyabilmek için "aynı"nın teminatı durumundaki kapsamlı bir öğretiyle mantığın ideal düzleminde çalışan erken eseri Tractatus Logico-Philosophicus'la ve ikincisi dili bir "oyun" mantığı içinde kurabilmek için "fark"ın mantığını sorgulayan geç eseri Felsefi İncelemeler'le özdeşleştirilen kopmaları ve süreklilikleri birlikte barındıran iki ayrı girişimle "iki kere felsefe". Yakın dönem düşüncesini karakterize eden dil dolayımlı felsefi yönelimlere önemli bir ivme kazandıran bu çifte müdahalenin sunduğu yeni olanaklar hâlâ çok canlı bir tartışma odağı oluşturuyor.

Elinizdeki çalışmada Tractatus Logico-Philosophicus (ve onun önhazırlıklarını içeren Notebooks 1914-1916 ile Prototractatus) çevriminde yer alan bir dizi soruna erken Wittgenstein'ın felsefenin artı ve eksi hanelerine yaptığı eklentiyi değerlendirmek amacıyla yaklaşılıyor. Wittgenstein'ın erken dönem felsefesini belirleyen "resim teorisi"nin talepleri ve sonuçları açısından felsefenin geleneksel anlamından koparılışı ve atfedilen yeni anlam ve görevlerle yeniden tanımlanışı teorik yapıyı belirleyen argümantasyon ve yapısal/mantıksal çözümlemeler bağlamında sorunlaştırılıyor.