Karahanlı ve Harezm edebî dillerinin devamı olan Çağatay edebî dili güçlü temsilcileri ile XV. yüzyıldan XX. yüzyılın başlarına kadar varlığını sürdürmüş ve çeşitli aşamalar geçirmiştir. Türk edebiyatında derin izler bırakmış Ali Şir Nevâyî Lutfî Bâbür Sekkâkî vb. mümtaz sanatçılar bu edebî muhitte yetişmişlerdir. XV-XVII. yüzyıllar arasında üstün bir seviyeye çıkan Çağatay edebiyatı bu dönemden sonra bir gerileme ve özellikle XIX. yüzyıldan itibaren bir çöküş dönemine girmiş XX. yüzyılın başlarında ise yeni türlerin ortaya çıkmasıyla birlikte yerini günümüz Özbek edebî diline bırakmıştır. Edebiyat tarihçilerince "çöküş dönemi" olarak kabul edilen XIX. yüzyılda Özbek hanlıklarından Buhara Hokand ve Harezm'de oluşan edebî muhitlerde klasik edebiyat geleneğini devam ettiren güçlü sanatçıların yetiştiğini görmekteyiz. Bu noktada özellikle Harezm edebî muhitinde çok yetenekli sanatçılar yetişmiştir. Çalışmamıza konu ettiğimiz Mûnis ve Âgehî de XIX. yüzyıl Harezm edebî muhitinin iki güçlü temsilcisidir.