İlk Söz
Eğer yeniden bir başlangıç yapmam gerekiyorsa kitabın başında söylemeliyim. Kalemi elime ilk aldığım andaki bulantım geçti. Şunu anladım; aslında yaşamla paralel ilerleyen bir şeye daha sahibiz. Nefes aldığımız her an kusuyoruz ve çıkardıklarımıza dönem dönem denk geldiğimizde midemiz bulanıyor. Gülerken öldürürken sevişirken ağlatırken hep bir iz bırakılıyor. Takip edip hedefe ulaşacağımızı düşündüğümüz o aptal yolun izlerini aslında biz bırakıyoruz. Ayak ucumuza kusarak. Büyük bir ayrımla artık görerek ve biriktirerek dışkılıyorum.
Ben kustum sense yut. Minik bir Cebrail edası ile; Oku.