Terk edip giderken beni hiç değilse yatağıma bir köpeğe zehirli et atar gibi attığın KİRLETİLMİŞ bedeninden utan! Ben büyük bir suçmuşçasına yüzüme vurduğun şairliğimi çoktan unuttum! Sen hiç değilse terk edip giderken beni yalnızlıktan kanayan kulaklarıma merhem diye sürdüğün o yalan aşk sözlerinden utan!

Utan tenime değen ellerinden utan bakışlarından ki onlar değil miydi sanki durmadan gözbebeklerimi öpen?

Şimdi hiçbir şey yokmuşçasına dönüp arkanı giderken hayatımdan sen hiç değilse tanıştığımız günden utan ve unut her şeyi! Çünkü adını hatırlayınca ben en çok şairliğimden utandım!