"Hüsamettin Bey'in son otuz yılda okuduğu sadece vergi kanunlarıyla bakanlık tebliğleriydi. Yazarları çatık kaşlı somurtkan ciddi adamlardı. Oysa öykü ya da roman yazarları kadın olsun erkek olsun ciddi insanlar değillerdi. Düş orospularıydı. Kötü yola düşmüşlerdi. Ama el sürdürmez bakirelere benzerlerdi. Bazıları gerçekten bakireydi. Ama fahişe tavırları takınırlardı. Tek tük olsa da bunların bir de düzgün olanları vardı. Ne var ki bunlar da keçiboynuzuna benzerdi. Ürettikleri bir damla balı tatmak için bir çeki odun çiğnemek gerekirdi. Kafa sağlığına sahip öykü ya da roman yazarlarına tarih içinde henüz rastlanmamıştı. Roman okumayı hafiflik saydığı için Hüsamettin Bey bu tımarhane tarikatından uzak yaşadı."
Bir muhasebecinin yaşamını konu alan bu romanda da bütün öykü ve romanlarında olduğu gibi Yiğit Okur hüzünle kahkahayı atbaşı koşturuyor.