Mercan Bahçesi

anneme ve gülsüm'e

Gitmek duygusudur geride kalan
bir çocuktan en çok bu anımsanır
kayın ağaçları ve yalnız mezarlar
uğultuya kulak kabartan sincap
belki mercan bahçe
gözyaşı ağacı kökleri göklerde
acısını sınar kalanın
kalbimizin içine baka baka

benim annem de öldü bahar patlamasında
bademler çiçek açmıştı ve keçiler patikalarda
denize bakan keçilerle yazı konuşuyordum belki
bir tay geçti yanımdan
üstümde böğürtlen dili dolaştı
kurtçuklar ayaklarıma tırmandı
yeşil ceviz ağacından zıpladı
tam da yaz geliyordu
annem öldü gelmedi...

en çok anneler kalırmış geride...

sonra bir gün ve nedensiz bahçede babam
ellerini yıkarken toprakla öpüşürken bulutlarla
kimse kimseyi duymadı öldü babam
mağaraya döndü içim karanlık suyla kucaklaştım
öğrendim zamanla her boşluk bizi
kendimize götürür

ne zaman tanıdım sizi bilmeden beklemeyi
dost elleriniz ellerime suskun dil oldu
yürüdük kitaplara ve kelimelerin kuşlarına
ben yeşilden bahsettim ovada
siz mercandan dönecekmişsiniz meğer
sabırla çözerken tanrının dilini
vakit geldi önce siz sonra biz
yitirdik o uçarı çocuğu

sonra öğrendim en çok ölen kalırmış geride...