"Bu adam benim babam" cümlesiyle başlayan güzel bir türkü vardır. Tabii ki benim babam türküde tarif edilen babadan farklı. Ama ben de babamdan bahsettiğim zaman türküdeki kadar çilekeş türküdeki kadar fedakar bir babadan söz ettiğimden emin olarak bahsederim.
Babam Müftü İsmail Cömert'e hatıralarını yazmasını ben tavsiye ettim. İlk okuyucusu benim. Evvela yaşarken okudum.
Biz iki kardeştik kardeşim Ayşenur'la ben. Anneciğim Havva Hanım bizim başımızdaydı.
Babam rahmetli anneciğimle birlikte o yokluk günlerinde bizi ve daha sonra doğan kardeşlerimi Canan'ı Berat'ı Betül'ü ele güne muhtaç etmeden büyüttü yetiştirdi.
Hayat Defteri bizim evin hikayesidir.
Ama bu kitabın gizli kahramanı Annemdir.
Yoklukları yoksullukları evvela annemle paylaştılar ve çoğu bize düşmedi anneme düştü. Anneciğimin tam oturup dinleneceği emekliliği yaşayacağı bir zamanda o amansız hastalığa yakalanarak Rahmet-i Rahman'a gitmesinin babamı beni ve bütün kardeşlerimi nasıl sarstığını nasıl üzdüğünü yazı ile söz ile ya da başka bir yolla anlatamam. Babamların kuşağı benim hayranı olduğum bir kuşak. Bugünkü nesillere okumayı cazip kılan ödüllerin hiç biri olmaksızın pervanenin ışığa koşması gibi Kur'an-ı Kerim'i okumaya öğrenmeye koştular. Hem de büyük bir yoksulluk içindeyken. Cumhuriyet devrinde Osmanlı'dan kalma köy ve kasaba hocalarında okuyarak hatırı sayılır bir ilme sahip olduktan sonra devletin okullarında tahsillerini ikmal etmeye teşebbüs eden ilk kuşak bu kuşaktır. Gerek köy mekteplerinde gerek İmam-Hatip'te Yüksek İslam Enstitüsü'nde babamın "Granit gibi adamlardı" dediği çok kıymetli hocalardan ilmin yanı sıra bir hayat tecrübesi tahsil ettiler. Hayat Defteri hocasıyla talebesiyle yoksulluğuyla garipliğiyle faziletiyle ihlasıyla bu kuşağı yakından tanımak isteyenler için eşine az rastlanır bir eser. Afiyetle okumanızı dilerim.   
Yusuf Ziya Cömert