İçimi sımsıcak saran bir mutlulukla Ayasofya'dan Beyazıt'a doğru yavaş yavaş yürüyordum; neşeli İstanbulluların keyiflerince kullandıkları pırıl pırıl motorlu araç trafiğine kapalı çeşit çeşit ağaçlarla bezenip gölgelendirilmiş kuş seslerinin su seslerine karıştığı bir Divanyolu'ylu bu. Tarifsiz güzellikler içindeydim. Bütün tufeyli binalar ortadan kaldırılmış ve iki taraftaki tarihi eserler özenle restore edilerek Hocapaşa yangınından önceki kimliklerini yeniden kazanmışlardı. Yeni binalarsa tarihi yaplarla kusursuz bir biçimde kaynaşmış görünüyor yani "Türk İstanbul"un bütün asli çizgilerini taşıyorlardı.

Divanyolu cetvelle çizilmiş gibi dümdüz bir cadde değil zaman zaman dakalıp genişleyerek harika sürprizler hazırlayan kendiliğinden oluşuş bir "yol"du. İstanbul'un ilk camilerinen biri olan Firuzağa sıbyan mektebi türbesi haziresinde nasıl da keyfince yayılmıştı.