Bu romanım bana bir fıkrayı hatırlattı. Fıkrada olay dört kişinin arasında geçiyordu. Bunların isimleri; herkes, herhangi biri, birisi ve hiç kimseydi. Yapılması gereken önemli bir iş vardı. Herkesin yapması istenmişti. Herkes o işi birisinin yapacağına emindi. İşi herhangi biri yapabilirdi. Ama hiç kimse yapmadı. Çünkü bu iş herkesin işiydi. İş ortada kaldı. Toplum zarar gördü. Oysa her vatandaş üzerine düşen görevi yapsa toplumda hiçbir sorun yaşanmaz.