Tevfik Fikret'in "Doksan Beşe Doğru" adlı şiirinde şöyle iki dize vardır:
Kânun diye, topraklara sürtüldü cebinler;
Kânun diye, kânun diye, kânun tepelendi...

Yıllardır şiir kadar şiir üzerine düşünen ve şiirin sorunları üzerine yazan Kemal Gündüzalp, büyük ozanın bu dizelerinden esinle şiir üzerine yazarken, şiirin ve ozanın yeni durumunu, içine düştüğü "hal-i pür melali" anlatırken bu noktadan eyliyor. Şiir Diye Diye, şiirin içler acısı durumunu, zaman içinde uğradığı değer yitimini ele alırken kendi şiircesi (poetikası) bağlamında birtakım çıkış yolları da öneriyor. Şiirin  anlam boşalmasından, imge yığılmasına dönüşmesi kadar, anlamı dışlayan şiirin anlamsızlığa doğru evrileceğini de dile getiriyor. Bu anlamda Şiir Diye Diye, bir şiir bildirisi (manifestosu) içermiyor, ancak şiirin manifesto olmadan da yürüyebileceğinin kanıtı gibi.

Kemal Gündüzalp, şiirin bu kaygılandıran durumunun dışında özellikle kendi yaşadığı ve şiirini oluşturduğu dönemler bağlamında, 1960'lardan 2000'li yıllara kadar önemli dönemleri de  ele alıyor. Ayrıca ozanlar, şiirler ve şiir kitapları da son bölümün konuları arasında.

Şiirin değer yitiminden ve bozunumlardan kurtulması amacıyla yeniden gündeme oturması ve okunması için, ozanlar ve şiir okurları için bir çıkış belgesi sunar gibidir Şiir Diye Diye.