Özgür Taburoğlu, genişletilmiş bir Barok zemine ve zamana Descartes, Locke, Leibniz, Spinoza, Hume ve Kant gibi karşılaştırması zor düşünürleri sığdırmayı deniyor. Onların yollarının kesişip ayrıldıkları kısımları işaretliyor. Ruh, zihin ve beden arasındaki bağlantılar, bilginin dereceleri, duyum, duygu ve düşüncenin ilkeleri, istencin doğası, zihnin yetileri gibi konu başlıklarını işaretlediği yerlere ekliyor. Böylece duyular ve duygular, düşünme melekesine göre daha düşük bir bilgi kaynağı sayılmaya başlıyor. Hakikatin ışığı dışarıdan içeriye taşınıyor ve varlığın sahnesi olan tabiat, insan zihnine doğru geçiş yapıyor. Sonunda akıl yürüten insana yer açmak için tabiat ve ilahiyat geniş ayraçlar içerisine kapatılıyor.
Zihin Haritaları'nda Taburoğlu, ele aldıkları nesneleri ve olguları belirli şemalara sığdırmaya çalışan Barok düşünürlerin müşterek zihin haritasını çıkarmayı deniyor. Bu sırada Descartes'ın araladığı, Kant'ın kapattığı bir dönemin sakinlerine ait derin farklılıkları ve ortak ilgileri belirliyor. Barok düşünceyle psikanaliz arasında ani ve anakronik geçişler yapıyor. İlk bakışta birbirine benzemeyen bu düşünürlerin mühürledikleri zarfın zamanla nasıl yırtıldığını dile getiriyor.