Sev­gi­li ço­cuk­lar siz­le­re bu ki­ta­bın ya­zı­lış öy­kü­sü­nü an­lat­mak is­ti­yo­rum.

Yaz ge­lin­ce bü­yük­le­ri­miz­le bağa gi­der­dik. Bağda her­ke­sin bir işi olur­du. Kimi üzüm top­lar­dı, kimi ağaç­la­rı su­lar­dı. Ben bu iş­ler­den an­la­maz­dım. Hatta iş­le­ri bir­bi­ri­ne ka­rış­tı­rır­dım.

Bi­ri­si ağaç­tan bir şey­ler top­lu­yor­sa aya­ğım mer­di­ve­ne ta­kı­lır­dı ve o kişi yere dü­şer­di. Bazen bil­me­den ha­vu­zun tüm su­yu­nu bo­şal­tır­dım, yan­lış­lık­la arı yu­va­la­rı­nı boz­du­ğum için arı sal­dı­rı­sı­na uğ­rar­dım.

Bü­yük­ler ça­lı­şır­ken ço­cuk­lar­la il­gi­le­ne­mi­yor­du. Onlar da ben­den ço­cuk­lar­la il­gi­len­me­mi is­ter­di. Ben de ço­cuk­la­ra ma­sal­lar an­lat­ma­ya baş­la­dım.

Her masal bir-iki saat sü­rer­di. Bu ma­sal­lar do­ğaç­la­may­dı, o an ak­lı­ma ge­li­yor­du. Masal bit­tik­ten sonra ço­cuk­lar bazen güler, bazen hü­zün­le­nir­di. Ben ise bir-iki saat bo­yun­ca an­lat­tı­ğım ma­sa­lı hemen unu­tur, hiç­bir şey ha­tır­la­maz­dım.

Bir süre sonra ço­cuk­lar yine çev­rem­de top­la­nır 'masal is­ti­yo­ruz' diye tempo tu­tar­lar­dı.

İşin il­ginç yanı bağ­da­ki ço­cuk­lar yıl­lar geçse bile o ma­sal­la­rı ha­tır­lı­yor. Şimdi hepsi üni­ver­si­te öğ­ren­ci­si oldu. Bir gün kendi ken­di­me başka ço­cuk­lar da ma­sal­la­rı­mı din­le­me­li dedim ve yaz­ma­ya baş­la­dım.

Bağda an­lat­tı­ğım ma­sal­la­rı ha­tır­la­mı­yo­rum ama bu ki­tap­ta­ki ma­sal­la­rı ke­sin­lik­le ha­tır­la­ya­ca­ğım. Emi­nim, siz de üni­ver­si­te­ye gi­din­ce bile bu ma­sal­la­rı ha­tır­la­ya­cak­sı­nız. Unutmayın her yaşta çocuğuz.