Toz, zamanın en sadık tanığıdır. Her bir zerresi, unutulmuş bir anın, söylenmemiş bir sözün ya da dokunulmamış bir eşyanın üzerine bir kefen gibi serilir. Kerem için, rahmetli dedesinin çatı katındaki çalışma odası, bu tanıkların oluşturduğu bir anıt mezardı. Tavan arasındaki bu küçük odanın havası, kurumuş mürekkep, sararmış kağıt ve naftalinin keskin kokusunun tuhaf bir karışımıyla doluydu. Dışarıda, modern dünyanın gürültüsü uğuldarken, bu oda sanki zamanın kendisinin bile girmeye çekindiği, sessizliğe hapsolmuş bir cep evrendi.
Kerem, on yedi yaşında, lise sıralarını arşınlayan, hayal gücü ders kitaplarının sayfaları arasına sıkışıp kalmaktan mustarip bir gençti. Büyükannesi, "dedenin hatıralarını bir elden geçir, belki işe yarar bir şeyler bulursun" dediğinde, bunu sıkıcı bir hafta sonu angaryası olarak görmüştü. Ancak şimdi, dedesinin devasa meşe masasının başında otururken, kendini bir arkeolog gibi hissediyordu. Her çekmece, geçmişe açılan bir kapıydı. Paslı pergel takımları, ucu körelmiş dolma kalemler, bilinmeyen diyagramlarla dolu eskiz defterleri... Dedesi, emekli bir saat ustası ve tuhaf bir mucitti. Komşular ona "zamanı büken adam" derdi; Kerem ise onu sadece şefkatli, elleri her zaman makine yağı kokan yaşlı bir adam olarak hatırlıyordu.