Oğlumun küçücük, uykulu yüzüne bakmak tıpkı kendi bebekliğime, dünyaya yeni geldiğim zamanki halime bakmak gibiydi. O kadar çaresiz ve korumasız görünüyordu ki, onun için her şeyin mükemmel olmasını, hayata en iyi şekilde başlamasını sağlamak, geçmişimden gelen herhangi bir şeyin onu incitmesini ya da mutsuz etmesini engellemek için ne gerekiyorsa yapmaya hazırdım. Onu kollarımda tutarken, hayatta kalabilmek için üzerini örttüğüm, bilinçaltımın derinliklerine ittiğim anılar için için yanmaya başlayarak gözyaşlarımın akmasına, göğsümün sıkışmasına neden olmuştu.

Bu kitabı yazdım çünkü yıllarca fiziksel ve psikolojik işkenceye maruz kalan, sürekli açlık acısıyla kıvranan ve hiç umudu olmayan bir çocuğun yaşadıklarını başkalarının da anlamasını istedim. Umarım bazı çocukların neden bu kadar kötü hatalar yaptıklarının anlaşılmasına katkıda bulunabilirim ve umarım bu sayede bu çocukların kendilerini yapayalnız ve terk edilmiş hissetmelerini önleyip daha az korkmalarını sağlamanın yollarını bulabiliriz.