Bazen en ağır yalnızlık, iki kişiyle yaşanır.
Sevgiyle başlar, suskunlukla biter bazı hikâyeler.
Yaşanmış bir hikâyeden ilhamla yazılmış bu roman; bir evliliğin duvarlarında yankılanan suskunlukları, bastırılan haykırışları ve görmezden gelinen acıları anlatıyor.
Sevmenin yetmediği, anlamanın unutulduğu, susmanın çığlıktan daha çok yankılandığı bir hayatın hikâyesi bu...
"İlk yıllar ne güzeldi," diyen bir kadının suskun çığlığıyla,
"Ne olur, dinle beni," diye yalvaran bir adamın geç kalmış pişmanlığı...
Aralarına giren kara bir gölge...
Uzaklaşan bedenler...
Yabancılaşan ruhlar...
Ve sonunda...
"Yalnızlık da iki kişilik olabilir," dedirtecek kadar derin bir hikâyeye dönüşüyor...
Sahi, evlilik iki kalp arasında başlayan ama zamanla iki yabancıya dönüşen bir yolculuk mu?
İki kişi bir ömre yetmediğinde, yalnızlık da çift kişilik mi olur?
İki Kişilik Yalnızlık, her satırı bir yara gibi, her sayfası bir itiraf...