Ölümle dans ederken yaşama göz kırpmak değil miydi umut?
Hem de inadına, savaşırcasına...
Tek kelime, iki hece...
Umut!..
Kimi zaman kırık bir tebessümde, kimi zaman sessiz bir bekleyişte...
Uzanan bir elde ya da ince bir serzenişte!..
Umut çocuk olmalı, oğul olmalı hasta yatağında masumca direnen hayata ve zamana.
Kanatlarına tutunduğun bir güvercin olmalı; soluksuzca seni uzaklara götüren...
Umut senin adın, senin hayatın olmalı!..
Olmadı oğul; artık yoksun, artık acıların, ağrıların bitti.
Umut da bitti; zaten tek kelime iki heceydi.
Bitirdik umutları. Mutlu musun şimdi?