"Hüseyin Korkmaz'ın şiirinin şehir kentleşme ve insan ilişkisine; bu ilişkinin yaslandığı dünyevileşme yönelimine insani bir karşı duruşu ifade ettiği söylenebilir. O şiirinde gittikçe bireyselleşen gittikçe yalnızlaşan insanın çığlığını duyurmaya çalışıyor. İnsan insan ilişkilerinde başat değerin ekonomi olduğu bir sürece tanıklık ediyor. İnsani olanla ekonomik olan arasında sıkışan insanın bunalımını anlatıyor. Bu kısır döngüden kurtulmak için sevgiliye sığınıyor. Sevgili bu dünyanın bütün eksikliklerine karşı mükemmelliği temsil ediyor; huzuru ve güveni temsil ediyor. O dünyanın ve dünyevi olanın insanın ve insani zaafların tam karşısına koyuyor sevgiliyi. Sahte ilişkilerden yapmacık tutumlardan bıkmış bir duyarlı yürek konuşuyor onun şiirinde. Hüseyin Korkmaz yalın ve anlaşılır bir dil kullanmayı deniyor. Bunu yaparken hem divan edebiyatının hem de halk edebiyatının söyleyiş imkanlarından istifade ediyor. Şiirleri okuduğunuzda divan edebiyatının ve halk edebiyatının ritimlerini ve ahengini buluyorsunuz. Bununla şiirlerin belli bir emek ve alın teri ile yoğrulduğunu anlıyorsunuz."
Bülent SÖNMEZ