Ada'nın bir yerinde Tepeköy'deki evde genç bir kadın onun gidişinden sonra her gece gün ağarana dek camın önünde oturup karanlığı seyredecekti. İskemlesine ilişip şalına sıkıca sarınacak; birlikte geçirdikleri her anı defalarca hatırlayacak; geceye onun adını fısıldayarak öne arkaya sallanarak yüreğinde sessiz ağıtlar yakacaktı. Her sallanışında oturduğu iskemlenin bacakları gıcırdayacak; her gıcırtı bir inlemeye bir yakarışa dönüşecekti. Onu hiçbir zaman unutmayacak; hep mektuplar şiirler yazıp yollayacak; hep döneceği günü bekleyecekti.

yine zamanın imbiğinden süzülmekte yağmur
yine paletimde her tondan siyah
yelkenler ıslak
güneş kapkaranlık

işte yine Ada poyrazıyla geldin
ey yalnızlık


Feride Özmat