"Sevgili
Sensiz ama her anımı seninle dolu olarak yaşamanın en dayanılmaz yanı nedir biliyor musun? Senin bir yüzünün olmaması bende. Sesinin olmaması. Senin sesin nasıl sevgili? Gülüşünün sesi? Sıcacık bir günaydın derken yüzünün aldığı şekil. Kelimelerin dudaklarından dökülmesi nasıldır?
Geceleri uykuya dalmamı bekledikten sonra odama ve rüyalarıma süzülen hayalinde tek eksik bu biliyor musun? Yüzü ve sesi olmayan bir hayaletsin sen. Karanlıkta bir rüzgarın ürpertisi ile odama dolan ve sabahın ilk ışıklarına kadar başucumda nöbet tutan hayalin. Ellerinin sıcaklığını bile hissedebiliyorum saçlarımı okşarken ama gözlerimi açıp yüzüne bakmaya cesaret edemiyorum.
Yine de her gece ben uykuya dalmadan gelmeyeceğini bile bile kulağım evin içinde dolaşan bir çift ayak sesinde. Gözlerim yorgunluktan ağırlaşıp uykuya yenik düşünceye kadar bekliyorum seni. Ama sen gelmiyorsun

"Sevginle"
Gözün görmediği tenin dokunmadığı bir aşk.
Aşk sevgi tutku ve hayal kırıklıkları arasında geçen bir hayat kendi içinde başka kaç hayat barındırabilir? Bu hayatları ne kadar ellerinde tutabilir ve ne zaman kendi esaretini sonlandırabilir?
Yetmiş yıllık bir hikayenin anahtarı o ekim sabahı çıktığı için tozlu sandığından gün ışığına bu hüzünlü nihavent o ekim sabahından başlıyor Bir varmış bir yokmuş misali
NÂME; sırlarla örülmüş bir hayatın tek tanığı olan Eylül ve o hayatın kahramanları Boran'ın ve gizemli bir kadının hikayesidir