Hemen her toplulukta onun gibi biri vardır mutlaka. Diğerlerine göre daha çirkindir belki biraz daha kiloludur; yüzünde sivilceler ya da izler vardır. Ve bizler de o ve onu gibi insanları sevmek konusunda haddinden fazla cimrileşiriz. Hayatımızda onlara da gerçekten sağlam bir yer verebilmek zor olur; ama çok zaman da en gerçek dostların öyle insanlar olduğunu unuturuz.

Pardita da böyle bir kızdı işte. Megan'ın kendisini gerçekten sevdiğine inanmış hayatında sevgiyi tatmadığından buna kolayca da kanmıştı. Ne evlatlık oluşu ne toplumdan dışlanışı ne de yaşadığı evdeki huzursuzluklar ve kavgalar onu yıkabilmişti. Direnmeyi başarmıştı bir süre. Ve Megan'ı gerçekten sevmişti hayatındaki tek dostu olarak sevmişti. Başka hiçbir şey değil sadece bu dostluk karşısındaki yanılgısı onu hayattan koparmayı başarmıştı.

Perdita yaşamdan vazgeçtiğinde ne gerçek bir ailesi vardı ne onu özleyecek insanlar. Megan işte o gün fark etti hayattaki tek gerçek dostu kaybettiğini. Ve Perdita asla göremedi Megan'ın artık yalnız yürüdüğünü...

Avustralyalı yazar Alyssa Brugman'dan içinizi burkacak gerçek bir başyapıt...

"Perdita içimizi titretti. Tek kelimeyle inanılmaz bir son..."

Sydney Times