Hüzün anlatılmaz bir tadın adıdır Anadolu'da. Biber acısı gibi...
Yakan sızlatan terleten; sonra da özge bir lezzet garip bir rahatlık veren...

"Melal" ve "Hüzün" her dem "aşina" olduğumuz iki özel duygudur. Bir şhin pençesi gibi oyar içimizi sevgilinin mahzun bakışı. "Melali bilmeyen nesle aşina değiliz" der Yahya Kemal. Öylesine ruhumuza işlemiştir hüzün ve melal nesiller boyu...

Bakışlarımız hüzünlü türkülerimiz hüzünlü öykülerimiz hüzünlüdür...
Okuyan hüzünlüdür yazan hüzünlüdür; bağlama hüzünlüdür ozan hüzünlüdür; bahar hüzünlüdür hazan hüzünlüdür... Ezelidir hüzüne aşinalığımız bizim...

"Bir seher vaktinde indim bağlara/Öter şeyda bülbül gül yarelenir..."

Ddim ki bülbül-i şeydaya; "Hazır rastlamışken sana şöyle hüzünle bir çile ki melali anlayıp mahzun olalım..."

Gülldü bülbül-i Şeyda. Gülüşü hüzünlüydü...

"Yetmez mi musab olduğun bunca devahi?" dedi. "Neşeyi koydunsa bul sevinç sahrada serap... Yürü git işine bre akılsız adam! Hüzün adrese gelir..."