Kimseler yok Kemal var.Kemal tek başına seyrediyor bu sahneleri.
Zaman devriliyor bir bir geriye.
Beyazıt Meydanı cani bir hükümle kirlenmeye hazır.
Güneş batarken işgalin günü doğuyor.İşgalin aşüfte çığlıkları dalga dalga.Dalgalar hep Kemal'in beynine çarpıyor.Beyninde şimdiya kadar hiç işitmediği bir uğultu.Kemal'in ayakları sehpaya yürüyor.Bakışlarda ne bir yardım ne de imdat.Haini, itilafçısı gözleri ile gülerken bir yürek olmuş millet hep birden haykırıyor:
Kahrolsun böyle adalet!
Kahrolsun böyle adalet!
Çınlarken Beyazıt Meydanı, uğuldarken Kemal'in kulakları adımlarda perde perde, açılıyor otuzbeş yıllık bir hayat...Açılıyor sayfalar akıyla, beyazıyla tek tek... İşte bütün bir hayatının sahnelerini görüyor ve Kemal bunları yeniden yaşıyor attığı her adımda... Otuz beş yıllık hayatının sayfalarını çeviriyor.
İşte o hayat sayfalan...