Sevemediğimiz sevmeyibeceremediğimiz sevip de erkenyorulduğumuz için daima alacaklıduruyordur aşk veihtilalci duygular.Gidemediğimiz gitmeleribeceremediğimiz için derinhatıralarımıza buğulu camlarakapı eşiklerine öpüşürkençektirdiğimiz fotoğraflarımızagüceniktir ayrılıklar."Ayrılıkların da bir sonu olmalı"sesi gelir derinliklerden... Aşkçağırmaz mı ayrıldıkları haldeduygularını "filizkıran fırtınalan"nakarşı koyanları? Aşkıayrılıklardan uzak yaşamakmümkün değildir; budur belki deaşkı anlamlı kılan duygularınkaosu ve tuhaf kamaşma.Ruhumuzu ve içimiziburgaçlayan karınboşluklarımızda tarifsizhançerler dolaştıran ağrıları nasılhafifletebiliriz? Nasıl sözgeçirebiliriz içimizde durmadandağılan ve bozulan harflereişaretlere? Belki de hepsiniyakmalı! Kokusunu yitirmiş iğdeağaçlarıyla... Yanmalı...