Tam 40 yılıma prangalar vurdu Vuslat'ın hikayesi.
Gündüzlerime sığmadı almadı gecelerim. Sevincimin köşesine hep yetim ve öksüz desenleri çizdi. Savrulduğum günlerimde teselli veren bir hüzme demeti misali iniverdi bazen...

Velhasıl ne bana yar oldu nede bırakıp gitti. Kaç seher böldü rüyalarımı sayamadım. Bedenimin üstüme inen ziyanını şartlarına göre dört yanım da düşüverdi zaman içinde vefalı gölgem gibi... Sonunda anladım ki ben onsuz yapamıyorum...