Dünya bir bahçe ve o bahçenin tek çiçekleri onlar, çocuklar...
Onlar öyle bir bereket ki hepsi farklı renkte bir şaheser, hepsi farklı kokuda bir melek. Atılan her adımda ve alınan her nefeste ve kırpılan her gözde geleceğe geliyoruz dediğimiz birer vekil. Aslında hayata dair attığımız adımlarımız onlar, çocuklar...
Sonsuza ulaşmanın tek yolu, nesli devam ettirmenin tek çaresi, adlarımızın anılmasını sağlamasının en önemli gereği onlar, çocuklar...

Onlar çocukta bizler neyiz peki? Bizler kimiz? Ebeveynler kimler? Çocukların ruhunu kirleten asalaklar mıyız? Onların hayatını boşluk, kayıp haline getiren şiddetli şimşekler miyiz? Kayıp ruhlu çocukların anası mıyız babası mıyız? "Ne kendisine ne de topluma bir faydası var" diye eleştirdiğimiz insanlar haline getireceğimiz o çocukların mühendisleri kim? O şuursuz büyükler, bizler miyiz? "Tek bir tokattan ne olacak
canım, haketti o da!" diye kendi kendine savunan sözde masum özde akıllı günahkarlar mıyız? Dayak cennetten çıkmadır diye bir şey yok, bunu hepimiz biliyoruz. Hepimiz biliyoruz da "Baba sakın bize vurma" diyen canlarımıza neden şiddet kullanıyoruz? Oysa asıl biz cehenneme sürüklenmiyor muyuz? Asıl biz kendi kendimizin ipini çekmiyor muyuz? Kendimizi üzmekten başka bir netice elde edemeyeceğimiz yollarla terbiye bekleyeni terbiye etmeye çalışmıyor muyuz? Bu kitap ile anneler ve babalar terbiye ediliyor. Terbiyelerinize güveniyorsanız bu kitabı okumayın ama unutmayın kimse mükemmel değildir ve de mükemmel olmak da kolay değildir.