Rüyaların dili ve kurgusuyla yazılmış bir muhalefet manifestosu...
Ekolojik yıkıma yoksullaşan dile muğlâklaşarak yönünü kaybeden politik söyleme ve ülke gündemine edebi ve ebedi bir başkaldırı metni.

"İstanbul kadar sevilmemiş başka bir şehir
var mıdır? Evleri öyle istenmemiş başka bir şehir gizlice hep bunu düşündüm sonra...
Kıyılarındaki camileri ıslak kibrit kutularına benzetip sevdiğim şehir.
Milyonlarca insanıyla kimsesiz İstanbul.

Birer birer sökülüyordu bostanlar...
Yoksuluna mı üzüleceksin çileğine lahanasına mı? Ayaklandı gençler boyalarının rengi siyah sürüyorlar duvarlara Amerika defol!..
Zam! Zam! Zam!.. Kokusu var zamanın sarar soluğunu insanın dalı yaprağı yok görünmez ağacı boşluğun demişler vurup devirdiler hepsini.
Son bakışın sızısıyla yanlış kurulup dökülmüştü dilimizden o cümle:
'Biz bu şehre üzgünüz...'"