Manfred Engel'e göre Rilke bu şiirlerde duyargasını artık kendi iç derinliklerinden fazla dış dünyanın yüzeyine yönlendirmektedir. Özellikle ikinci basımla yaratısında orta süreci açan Rilke bu şiirlerde şeylere daha yoğun ve dikkatli bakarak yeni anlamlar kazandırıyor. Bunun için şiirsel Ben evin koruyucu dört duvarından da dışarıya çıkar. Bu insana sırt dönmek anlamına gelmiyor. Rilke her döneminde insan üzerinde özenle yoğunlaşır. Ama yalnız insandan doğaya ve yaşama bir yöneliş söz konusudur. Yine Engel'in ifadesiyle şiirde ve sanatta sanki koşul haline gelmiş güzel karşısında tereddütlere düşmeye başlar.

Ölüm büyük.
Biz onunkileriz
gülen ağızla.
Sanırken kendimizi yaşamın ortasında
o ağlamaya kalkışır
orta yerinde içimizin.