Dağınık bir odanın pasaklı sahibiyim ben. Adım atacak yer bulamıyorum bazen hayatımın dağınıklıklarında. Öylece durup kalırkentam ortada uhdeler birikiyor yılların yorgunluğuyla. Ruhumun en derinlerinde bir şeyler yaşanıyor yine. Tozu dumana katan duvarlarımı yerle bir eden bir şeyler.Yüreğimin en ücra tozlu köşelerine saklanmış duyguları bulmaya zaman kalmadığı anlarda; hep tekrarlandı acılar içler acısı bir şarkının nakaratı gibi. Kim bilir kaç kere eğilip de topladım tek tek aşk hikayelerimi. Kaç kere battı kırık kalplerin sırçaları ellerime. Her defasında ne çok aradım tozlu raflarda kalan narin gençliğimi