Affetmek affettiğimiz kişinin davranışlarını onaylamak değildir. Bu onların bir zamanlar yaptığı şeyin doğru haklı ve onaylanabilir olduğu yapılanların kabul edilebilir önemsiz çok da kötü olmadığı anlamına da gelmez.
Affetmek affettiğimiz kişiden daha "büyük" olduğumuzu göstererek onu kendimize ebediyen borçlu kılmak değildir. Yargılayıcı tanrı konumundan hoşgörülü tanrı konumuna geçmek bağışlanan kişiye kendisini "günahkâr" olarak hissettirir gerçek bir affediş değildir.
Affetmek fedakârlık da değildir. Dişlerimizi sıkarak bizi inciten kişiye katlanmamız güler yüz maskesi takınmamız da gerçek bir affediş değildir. Çünkü bu durumda gerçek duygularımızı bastırmış oluruz. Bu tavır hem zordur hem de hayatımızdan haz duygusunu çalar.
Affettiğimizde geçmişin bugünümüz üzerindeki yıkıcı etkisini ortadan kaldırırız.
Affetmek affettiğiniz kişiyle aranızdaki benzerliği keşfetmektir. Affetmek kendinize verdiğiniz bir armağandır; kızgınlık öfke ve acıdan özgürleşmektir.
Affetmek hayatımızda sevgi akışına izin vermektir.
Affetmek sevgiyi seçmektir ve kendini sevmenin ilk koşuludur. Kendimizi ve başkalarını anlama kapasitemizi yükseltmenin en hızlı yoludur.
Düşmanlarını affet; dostlarını da.
En önemlisi kendini affet! Kendi fiziksel duygusal zihinsel ruhsal sağlığın için.