Evet, Tanrı tanımazlıkla bir çeşit masumiyet iç içedir.
Yeter, artık yeter! Çağdaş ruhların hem güldüren hem de canımızı sıkan garipliklerini, karmaşıklıklarını bırakalım bir yana: Sorunumuz, çileci idealin anlamı sorunu, onlarsız olabilir: Bugün ruhun kuvvetli, güçlü olduğu, hilesiz çalıştığı başka her yerde, genel olarak idealler olmadan görüyor bu işi -bu idealsiz yapabilmenin yaygın adı "Tanrı Tanımazlık"tır-: Gücü istemesinin dışında, oysa bu isteme, bu idealin kalıntısı, inanın bana, bu en güçlü, en manevi ifadesiyle, bu idealin kendisi tümüyle çok küçük bir topluluğa aittir, eklemelerinden soyulduğunda, böylece kalıntısı çekirdeği kadar etkili değildir.
Bağımsız namuslu Tanrı tanımazcılık, göründüğü gibi, bu idealin karşıtı değildir; yalnızca onun gelişiminde en son evrelerinden biridir, son biçimlerinden ve içsel sonuçlarından biri, -sonunda kendine Tanrıya inanmadık yalanı yasaklanmış, iki bin yıllık hakikat eğitiminin saygı uyandıran felaketidir.