Batı düşünce tarihinde varoluş ve ışığın doğası birbiriyle iç içe gelişir. Bu geleneğin temeli ışığın anlaşılabilir bir dünyayı açığa çıkaran bir görünmeyen ortam imgesidir. Yunan düşüncesinde görünebilirlik görsellikle onaylanması gereken bir gerçekliğin kesin doğruluğudur. Işığı görmek görünemeyeni görmenin ya da beraber varolan şeylerin kavranılabilir fakat kendi halinde duyumsanan niteliklerden yoksun olan biçimin içinde görmenin metaforudur.