Bütün gerçek şairlerin yaşadıkları bir trajedi var: çağının önünde olmanın geleceği görmenin yalnızlığı. Çünkü çağının ötesini gören şair ve yazarları çağdaşları ne yazık ki hemen göremiyor. Bunca yalnızlığın da sonu başkaldırı öfke ve hatta şiddet olabilir. Büyük olmak isteyenlere bir öğüt: "Ya en uca kadar gidin ya da hiç başlamayın". Gerçek şairler için ikisinin ortası.