O yıl bahar erken gelmişti anımsıyorum. Önce lekesiz bir aydınlık içinde güneş çıkmıştı. Arkasından birden gökyüzü kararmış bulutlar çatıların üstüne kadar alçalmış bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başlamıştı. Şimşekler çakıyordu gök gürlüyordu çığlık çığlığa kaçışıyordu insanlar sokaklarda. Yıldırımların bulutları yırtarak çatal çatal inişleri içimi ürpertiyordu.
Şiirler yazardım o zamanlar. Ateşle tutkular çiçekler ay ışıkları ile örülü şiirler. Hani gizemli içgüdünün etkisiyle bilinmez aşkla ölüm birlikte büyürdü yüreğimde. Hiçbir şey belirli değildi. Çizgiler o kadar dağınık o kadar saydam çevremdeki her şey öylesine savruk ve o kadar bunaltılı bir oluş içindeydi ki...

"Ustaca yazılmış inandırıcı bir psikolojik tablo..."
Andre Miguel (Le Monde-Paris 1966)