Ben anılarımı yazılacak değerde görmüyorum. Fakat bazı devrimci dostlarım bunun karşıtını düşünüyorlar. Bu dostlar 68 kuşağından Capalı ve İbrahim Kaypakkaya'yı en çok tanıyanlardan biri olmamı iki cezaevi dönemi yaşamımı ve politik bir geçmişe sahip olmamı çok önemsiyorlar. Yaşadıklarımı bildiklerimi yazıya dökmeden beraberimde mezara götürür olmama hayıflanıyorlar... Şöyle düşünüyorum: Madem yazmaya yazıyorum neden yazım işini yanlız politik geçmişimle sınırlayayım? Yaşamımın diğer dönemlerine neden üvey evlat muamelesi yapayım? O dönemlerin de ilginç görüntüleri var. Okuyucuyu güldüren düşündüren üzen sevindiren manzaralar elbet bulunur. Hem bu anı defterine bir çeşni de katar. İşte değerli dostlar bu yüzden laf torbasının ağzını sonuna kadar açacağım beceremiyeceğimi bildiğim için edei bir tarzda yazmaya özenmeyeceğim çal kalem mektup yazar gibi patır-kütür yazacağım.