Gözlerim bileğimdeki mühürde kahkahalarla gülüyorum gülünç bir olaya ya da bir başkasına değil kendime... Oysa ben hiç kahkaha ile gülmem gülemem... Çocukluğumdan bu yana böyle koşullandırılmışım yeri geldiğinde gülümserim ancak. Sesli gülmenin ayıp olduğunu işlemişler bilincime bir kez yıllar boyu bu kuralın dışına çıkamamışım. Ama şimdi sol kolumdaki mühür izine bakarak katıla katıla gülüyorum kimliğimdeki resim yeterli olmuyor demek ki... Devletin adliyesi yine ayni devletin nüfus idaresine güvenmiyor ya da yolda bir benzerimle yer değiştirebilirim adli tıbba o gider benim yerime diye düşünüyor olmalılar... (kitaptan alıntı)