1992'de, çocuklarımın kaçırılmasından sonra yaşadıklarım hakkında bir kitap yazmam ilk önerildiğinde, yazamayacağıma öylesine inanıyordum ki bunun düşüncesi bile beni ürpertiyordu. Zamanla bir gün gelip İdin ve Shahirah'ın başlarına gelenler hakkındaki gerçekleri ve hayatımda aldığım kararların arkasındaki nedenleri öğrenmeleri gerektiğini düşünmeye başladım. Ancak bunu kavradıktan sonra, onların bir gün gelip gerçeklere ihtiyaç duyacağı fikri aklımdan çıkmaz olunca bilgisayarımın başına oturdum ve hayatımı parça parça birleştirip, bundan bir çeşit ders çıkardım. Aslında bir insanın daha yirmili yaşlarının sonunda hayat hikâyesini yazması bana bile komik göründü; ama çocuklarımı düşününce, bundan başka seçeneğim olmadığını anlıyorum.

Masallara benzeyen romantik bir rüyanın; hurafelerle, yalnızlıkla, dışlanmayla, ihanetle ve tacizle bir kâbusa dönüşeceğine inanabilir misiniz?