"İbrahim susuz ve ıssız bir çölde onu ve oğlunu bıraktığı gün Hâcer'in söyledikleri kulaklarında çınladı:
Bunu sana Allah mı emretti diye sordu.
İbrahim:
Evet dedi.
Hâcer'in kalbi müsterih oldu. Eğer Allah İbrahim'e Hâcer'i ve oğlunu bu vâdiye getirmesini emrettiyse onun ve oğlunun üstündeki nimetini tamamlamak istiyordur. Bunu duyunca güven içerisinde:
Öyleyse bizi ihmal etmeyecektir dedi.
Hâcer'in korkusu gitmişti. Başı dik olarak kulübeye döndü. Ne gözyaşı akıttı ne de telaşlandı. Etrafını çevreleyen dağlar yüksek ve ürperticiydi. İnsanda yabancılık hissi uyandırıyordu. Ancak Hâcer'in kalbine güven ve esenlik hisleri doğmuştu.
Ey İsmail'in annesi senin imanın dünyadaki tüm insanlara dağıtılsaydı hepsine yeterdi!"