Gırgır Mizah dergisini çıkarırken okur olarak gençlik kitlesini hedeflemiştim. (Zaten ben bile gençtim.) O sıralar yeni türeyen bir genç tipi vardı. Kendini zeki bitirim uyanık ve dayanılmaz çapkın zanneden fakat aslında meteliksiz ezik ve epeyce de avanak bir gençlik... Üstelik bu avanaklık saf ve sevimli avanaklıktı.
Gırgır'ın belki de en önemli özelliği kendi okur ile dalga geçebilmesiydi. Gırgır'dan önceki mizah dergileri (Marko Paşa dahil) sadece politikacı vurguncu iş adamı ve devlet otoritesini eleştirmişlerdi. Yani bizim dışımızda kötü kişileri...
Mizahçılıkta en kolay iş üçüncü şahısları eleştirmektir. Bu durumda mizahçı ile okur ortak olup kendilerinin dışındaki herkese veryansı ederler. Bir anlamda dedikodu yapmak gibi bir iş. Zor olan mizahçının kendisiyle dalga geçebilmesidir. Ama ondan da zoru mizahçının kendi okuruyla alay edebilmesi ve onu eleştirebilmesidir!..

Oğuz Aral 1999