Bitkisel tedavinin kökleri insanlığın doğuşuna kadar uzanan bir zaman dilimine dayanmaktadır.

Her canlı varlık acıyı hissetme duyusuna sahiptir ve hastalığa yakalanabilmektedir. Bu hiçbir canlının hoşuna gitmiyor. Eğer yaratık en az bir düşünce duyusuna sahip olursa (eğer konu hayvanlarla ilgili ise bu durum içgüdü olarak bilinmektedir) bu duyu kendisini rahatsız eden durumu gidermeye çalışır.

Uzun zaman evvelki ecdadımızın içgüdüsü hoş kokulu bir bitkinin karın acısını kaldıracağını keskin kokulu başka bir bitkinin ise böcek ısırmasında yararlı olacağını üçüncü bir bitki için hamile bir maymunun dünyanın öbür ucuna kadar gideceğini öncesinden söylemişlerdir.

Daha sonra içgüdü yerine gözetleme ve analize etme kabiliyeti meydana gelmiştir. Küçük topluluktaki insanların kolektif hafızası köpekleri yılan ısırdığında yabani hayvanların fazla yediğinde veya atların yorulduğunda yediği bitkilerle ilgili bilgileri muhafaza etmiştir.

Bazı bitkilerin adları onların yararlılık özelliklerini göstermektedir. Örneğin; kırlangıç otu Andız otu baldıran herden taze çiçeği vb. Diğerlerine resmi tasnifte "tıbbi" "eczanelik" kelimeleri eklenmiştir. Demek oluyor ki; tedavide kullanılan bitkiler tarih öncesi dönemden itibaren insana eşlik etmektedir.