Gözlere sahip olmak görmek demektir ama aynı zamanda sadece görmek demektir. Görüşün bir erimi kısıtlı bir alanı vardır. Ufkun ötesinde görünmeyen şeyler vardır. Sonuç olarak göz sadece bir görme aracı değil aynı zamanda görmeye bir engeldir de... Ölüm için de aynı şey geçerli. Ölüm sadece yaşamayı engellemekle hayatı sınırlamakla ve günün birinde onu kısa kesmekle kalmaz aynı zamanda insanın ölüm olmaksızın bir insan olamayacağını büyük hayatlar yaratanın onlara bu şevki heyecan ve gücü verenin ölümün bu gizli varlığı olduğunu da anlarız. Bu durumda denilebilir ki ölmeyen yaşamaz da. Ben yine de neysem/kimsem o olmayı tercih ederim birkaç on yıla mahkum ama nihayetinde yaşamış olmayı...

Gizem ve sırrı birbirinden ayırmak gerekir. Ölümün bir gizemi var ama bu gizemin özelliği atom bombasının felsefe taşının Stradivarius kemanlarının vs. bir sırrının olması türünden bir sır olmamasıdır. İnsanlar bu tip sırlara pek tutkundurlar. Fakat kimse ölümün sırrına sahip değil. Bir sır yok. Bu bir sır değil ve işte ölüm bu bakımdan bir gizemdir. Yani bu masumiyet gizemi gibi apaçık gün gibi ortada bir gizemdir. Saydamlık içinde bizzat varoluş olgusu içinde var olan bir gizemdir. En gizemli olanın gecenin zifiri karanlığı değil öğle vaktinin aydınlığı olduğu söylenir mesela o vakitte her şey kendi apaçıklığı içinde sergilenir bizzat şeylerin var olması olgusu örtüsünden soyunarak çıplak kalır. Orada oldukları gerçeği sır düşüncesini uyandıran geceden daha gizemlidir. Bir sır keşfedilir bir gizem kendini açığa vurur ama onu keşfetmek mümkün değildir.