Ebrehe tercümanına döndü. "Şu reislerine sormanı istiyorum. Bizden istediği nedir?" dedi. Abdülmuttalib tercümanı dinledikten sonra şöyle dedi: "Sizden istediğim el koyduğunuz iki yüz devemi bana geri vermenizdir." Bu cevap karşısında Ebrehe şaşkına döndü. Abdülmuttalib'in oğulları ve yanına gelenler de böyle bir istekte bulunacağını tahmin etmiyorlardı. Huveylid "Olamaz böyle bir şey!" diye söylendi. Oğulları 'bunu da mı yapacaktın baba?' dercesine baktılar. Ya'mür 'ben Mekke'yi düşünürken bu ihtiyar develerinin peşinde' diye küçümser bir bakış attı. Abdülmuttalib ise hiçbirini önemsemedi.

Beklemediği bir istekle karşılaşan Ebrehe donup kalmıştı. Ne zaman ki kendine geldi tercümanına Abdülmuttalib'e şöyle demesini emretti: "Seni ilk gördüğümde beğenmiştim. Ama böyle konuştuğunu görünce gözümdeki değerin azaldı. Senin ve atalarının dini sembolü olan Kâbe'yi yıkmaya geldiğim halde bu iş için benimle konuşmuyorsun da el koyduğum iki yüz devenin iadesi için konuşuyorsun!.. Ben senin hakkında bana erişen bilgide aldatılmış olmaktan başka bir şey görmedim. Seni şu şerefiniz olan beytiniz hakkında benimle konuşacaksın sanmıştım. Sen ise deve hakkındaki isteğini bırakıp da senin ve atalarının dini olan beyt hakkında bir dilekte bulunmadın!" Abdülmuttalib bu sözler karşısında tavrından vazgeçmedi. İsteğinde ısrarlıydı: "Develerin sahibi benim. Kabe'nin de bir sahibi vardır ve sahibi onu koruyacaktır!" dedi.