"Karanlıkta yol alan hikâye karanlıkta son bulur" demesi ne Borges'in sevdalısı? Esin perileri kurşuna dizilirken kalemin kurşunlarında can verirken. Gecenin sessizliği bozulunca perdeleri açmak ışığı kapamak istemiyorum. Güneşin doğuşundan bana ne? Güneşin altında eski(yen'i) bir şey olmadığını ayırt etmek istemiyorum. Yazılanlar hafifler kurur uçar silinir güneşte. Sözcükler tümceler bütün canlılıklarını koyuluklarını tazeliklerini yitirir ya! Sayfalar da ağarır sözcükler solar; gece serpilen renklerle kelebek kanadına dönen sayfalar hücre duvarın(a)ı (tırm)andırır artık.

Hafif Metro Günleri anlatıcısının zihninde ayrıntı avına çıkmış bir metin. "Tanımlanmayan" anlatıcıysa yaşamı da tüm anlatıları da bir göstergeler kuyusu olarak görmeye başlamış bu nedenle çevresinde gördüğü her şeyi durmaksızın yorumlayan bu yorumlardan sonuçlar çıkaran öfkeli ve alaycı bir kent gezgini.

Hafif Metro Günleri 1998'de "anlatı" olarak yayımlanmıştı; Yalçın sonraki baskılarda kitabına türlü nedenlerle "roman" demeyi uygun gördü.