Her şey yıkılıp, sisteme kötülük, kurallara acımasızlık hâkim olduğunda, dünyayı bir kurşunkalem kurtarabilir mi?
1936 yazında, Santiago de Compestela Hapishanesi'nde, bir ressam, bir marangoz kalemiyle Zafer Kapısı'nın resmini çizer. Peygamberlerin ve kıyamet korosundaki yaşlıların yüzleri, hapishanedeki cumhuriyetçi arkadaşlarının yüzleridir. Ressamın gelecekteki katili bir muhafız, hayranlıkla onu izler... Anıların rehberi ve ruhların taşıyıcısı bu kalemin hikâyesi yaşadığımız günlere kadar sürer. Manuel Rivas, "La lengua de las mariposas" öyküsünden sonra, İspanya'nın yaşadığı trajediyi, dünyayı şaşkına çeviren ve XX. yüzyıla damgasını vuran savaşı, ana izlek olarak tekrar ele alıyor. Fakat Marangoz Kalemi savaş üzerine yazılılanlar listesine eklenebilecek sıradan bir roman değil. Tarihin en acımasız kesitindeki kadınların ve erkeklerin hayatından, umutsuzluğun uçurumunda kendine bir kuytu bulan aşkın gücünden söz ediyor.