Rasûlullah (s.a.s.) kendisini ilgilendiren, Müslümanları birbirine yaklaştıracak, aralarındaki kırgınlığı giderecek konularda konuşurdu. Hiç kimseden güler yüzünü ve güzel huyunu esirgemezdi.

Ashabını daima arar ve sorardı. Her hali normaldi. Nerede olursa olsun, bir topluluğun yanına vardığında, meclisin sonuna oturur ve Müslümanlara böyle yapmalarını emrederdi.

Bir kimse, kendisinden bir istekte bulununca onu reddetmez verir yahut tatlı ve yumuşak bir dille geri çevirirdi. Hak konusunda herkes, onun yanında eşitti. O'nun meclisi, hilm, haya, sabır ve emânet meclisiydi. O'nun meclisinde ne sesler yükselir, ne bir kimse suçlanır, ne de işlenmiş bir kusur ve hata açığa vurulurdu. O mecliste büyüklere saygı gösterirler, küçüklere merhamet ederler, ihtiyaç sahiplerini başkalarına tercih edip ihtiyaçlarını karşılamağa çalışırlar, garibi de korurlardı.