Martha 16 yaşına basmıştı. Ruhu doğanın tüm sevimliliğini yansıtan cilalanmış bir

aynaydı ve kalbi seslerin aksettiği geniş vadiler gibiydi.

Doğanın üzüntülerle doluymuş izlenimi verdiği bir sonbahar günü dünyevilik

hapishanesinden sanki düşüncelerin bir ozanın düşleminden kurtuluvermesi gibi sıyrılarak

oturduğu pınarın başında ağaçlardan düşen sararmış yaprakların savruluşunu seyrediyordu.

Rüzgârın yapraklarla insan ruhlarıyla oynaşan ölüm gibi oynaşmasını izlemekteydi.

Gözleri çiçeklere odaklandı ve onların solduklarını gözelerinin kuruyup küçük parçalara

bölündüğünü gördü. Savaş ve kargaşa dönemlerinde süs eşyalarını mücevherlerini saklayan

kadınlar gibi tohumlarını saklamaktaydılar. Öylece oturup çiçeklere ve ağaçlara bakarken

ve geçmekte olan yazın acısını onlarla paylaşırken vadinin ufalanmış taşlarında bir atlının

kendisine doğru yavaş yavaş gelmekte olduğunu gördü. Adamın zenginliğini gösteren

giysileri ve huzur uyandıran bir yapısı vardı. Adam atından indi ve genç kızı nazikçe daha

önce onu kimsenin selamlamadığı bir biçimde selamladı.