Archer halen ona bakmaya devam ederken aynı ya­kıcı kızarıklığın boynundan yüzüne kadar yayıldığını gördü. Genç kadın katı bir vakar hissiyle ona baka­rak dimdik oturuyordu.
"Elbette soruyorum."
"Pekâlâ o halde. Senin benden okumanı istediğin o mektupta şeyler vardı..." "Kocamın mektubu mu?" "Evet."
"Benim o mektuptan korkacak bir şeyim yok kesin­likle yok! Tek korktuğum şey ailemin üzerine senin ve May'in üzerine bir söz söylenmesi bir skandal olmasıy­dı."
Archer yüzünü ellerine doğru eğerek üzüntüyle yi­ne "Aman Tanrım!" diye inledi.
Bu hayıflanmanın ardından gelen sessizlik son ve değiştirilemez olan şeylere özgü bir ağırlıkla üstlerine çöktü. Archer'da bu durum kendi mezar taşının altında ezilmek gibi bir his uyandırıyordu. Geleceğinde yüreğindeki o ağır yükü kaldırabilecek hiçbir şey gör­müyordu. Ne yerinden kıpırdadı ne de gözlerini elle­rinden yukarı kaldırdı. Gizli kalan göz yuvarlan mutlak karanlığa bakmaya devam etti.