Bir zamanlar geçimini ip eğirerek kazanan yoksul bir kadın vardı. Kadın ne kadar çabalarsa çabalasın tembel kızına bu işi öğretememişti. Annesi bu yüzden onu sürekli azarlar, kızı ağlatırdı. Bir defasında kraliçe, kızın evinin yakınından geçiyodu. Tembel kızı ağlarken gördü ve annesine bunu sebebini sordu. Kadın, kızının tembel olduğunu kimsenin bilmesini istemiyordu. Bu yüzden kraliçeye yalan söyledi. Kızının iplik eğirmeyi çok sevdiğini, ancak fakir oldukları için bunu yapamadığını anlattı. Kraliçe, çok iyi kalpliydi, kimsenin üzülmesine dayanamazdı. Anneye, kızını saraya götürmek istediğini, orada istediği kadar iplik eğirebileceğini söyledi. Annesi bu işe çok sevindi, kızının kraliçe ile gitmesine güle oynaya izin verdi.