Her yaşam biriciktir. Her yaşam öyküsü de öyle... Brás Cubas'ınki ise biraz daha biriciktir.

Ne de olsa Latin Amerika edebiyatının en iyi romanlarından birinin kahramanıdır. Üstelik kendi hayatını ölümünden sonra anlatan bir karakterdir Brás Cubas. Sıkıcılığı bu dünyada bırakmıştır. Kendi hayatını neşe kalemi ve hüzün mürekkebiyle yazar. Bazen okurdan içtenlikle özür diler bazense onu erdem budalası olmakla suçlar. Bir yandan hata bulmak için yanıp tutuşan eleştirmenle dalga geçer diğer taraftan kendi kitabının -okurun pek de hoşuna gitmeyecek- kusurunu bizzat kendisi ifşa eder. Sadece öz yaşam öyküsü değil "sahici bir öz yaşam öyküsü"dür anlatılan. Çünkü ölmüştür ve dünyevi küçük hesapları yoktur. Yaşarken geliştirdiği küçük fikirleri ve kuramları vardır: Hüzün giderici bir yakı Pencerelerin Denkliği Yasası Faydalar Kuramı İnsan Basımları Kuramı İnsan Sefaletinin Birliği ruh jeolojisine bir nevi giriş kadınların ve erkeklerin dalkavukluk etme biçimleri veya mezar taşı yazılarının felsefesi...

Kuşkusuz her klasik roman biriciktir. Latin Amerika edebiyatının başyapıtlarından Mezarımdan Yazıyorum ise biraz daha biriciktir.
"Ah benim patavatsız kör cahil sevgilim bizi dünyanın hâkimi kılan yeteneğimiz budur: Geçmişi yeniden kurmak. Böylece kanılarımızın değişkenliğini sevgilerimizin beyhudeliğini kanıtlamış oluruz. Pascal insanın düşünen bir kamış olduğunu söylemiş. Yanlış... İnsan düşünen bir dizgi hatasıdır. Hayatın her dönemi bir öncekini düzelten yeni bir basımdır ve her dönem bir sonraki tarafından düzeltilecektir; ta ki nihai basım yapılana kadar ki yayımcı bu basımı kurtlara adamıştır."
"Assis Latin Amerika'nın şimdiye dek çıkardığı en büyük yazar..."
Susan Sontag

"Machado de Assis bir çeşit mucize..."
Harold Bloom

"Büyük bir ironi sanatçısı ve trajik bir komedyen..."
Philip Roth