Dediğim gibi bizi aşan bir müsamaha geleneği var Hindistan'da. Müslümanların kutsal mekanı Dergâh camiinin çevresinde salınarak gezen erkekten dönmeler yaşlı dindarları bile pek rahatsız etmişe benzemiyordu. Bu zennelere her yerde rastlanıyor. Söylentiye göre devasa bir alt kıta olan bu ülkede güzel erkek çocukları kaçırıp uzak bölgelerde kulamparalara pazarlayan çeteler varmış.
Acıklı bir öykü. Sarilere bürünüp makyaj yapmış filinta gibi kızoğlanlar ortalıkta salınarak dolanıyorlar. Yabancılara cıvıdıklarına hiç tanık olmadım. Fakat bir iki kez trenlerde dolanıp milletten para isteyen vermeyene de ağıza alınmayacak lâkırdılarla bulaşan bir iki zenneye rastladım. Kerli ferli adamlar "aman milletin önünde şu edepsizden çirkin lâf işitmeyeyim" diye çıkarıp üç beş rupi tosluyordu hemen avuçlarına. Dönme küfürü basınca kadınlar kıkırdıyor para vermeyen erkekler utançla başlarını öne eğiyordu.
Trendeki zenneler bile yalnız kendi milletinden erkeklere bulaşıyor yabancılarla gözgöze gelmekten özenle kaçınıyorlar. Koridorda karşılaşsak kenara çekilip yol veriyor. Bizimle bir kavgası yok belli ki.
Racastan erkeklerinin boy ortalaması epeyce yüksek. Puşkar sokaklarında karayağız tenleri abartılı pala bıyıkları küçük bir kız çocuğundan ödünç alınmış izlenimi uyandıran eski görünümlü cepkenleri kocaman sarıkları ve çıta gibi bacaklarıyla ortalıkta gezinen kalabalık bir basketbol takımını andırıyorlar.
Ve kadınlar. Renk renk ama özellikle kırmızı ve safran sarısı sariler içinde dimdik edalı yürüyüşlerinin rüzgârıyla uçuşan başörtüleri ve etekleri ince kollarında bazen omuzlarına kadar dizili rengârenk bilezikleri halhal takılı ayak bilekleri ve takılarla süslü öpülesi boyunlarıyla göz okşayan esin perileri.