Koca, mağrur, fiyakalı İstanbul; yüzyıllardır çirkinleştirilmek için inanılmaz çabalar sarfedilen o eşsiz kent günün ilk saatlerinde gözlerinin içi yaşama sevinci dolu bir insan gibi uyanıyor...

Ömrüm eyvah!..
Daha gölgeler alabildiğince uzunken kentin gümbürtüsü ufaktan ufaktan, hafif hafif kulaklara ulaşıyor... Evlerin pencereleri birer ikişer açılıp odalar havalandırılıyor... Binlerce ve binlerce insan, çoluk çocuk, kadın erkek binlerce insan, neredeyse hepsi birbirini andıran, birbirine benzeyen, üniformamsı giysilerini giyiniyorlar... Çok azı yayan, kimi otomobillere, kamyonetlere, kamyonlara, minibüslere, otobüslere, beraberlerinde gerekli bir yığın aksesuarla doluşup düşüyorlar yollara...
İstikamet Boğaz!.. Boğaziçi!..
Ömrüm eyvah!..